ANNEME MEKTUPLAR-1

Anneme Mektuplar-1

Koca yürekli, ürkek bakışlı, mucizelerimin başkahramanı annem… Zaman eksiltmiyor acımı.

Yine bir tatil geleceğim yanına sanki. Sarılacaksın bana. Hoş geldin kızım diyeceksin. Bayram yerine dönecek ana evimiz. Bütün kardeşler bir araya geleceğiz, çocuklar bağırışacak etrafımızda, onların peşi sıra koşturacağız. Her kızmamızda çocuklara, önümüze atılacaksın. ‘’Kızmayın çocuklara’’ diyeceksin. Etrafı sakinleştirmek için çırpınacaksın.

Sanki şimdi ‘’ne yemek yapalım’’ diye soracaksın. Bu soruyu sorduğunda nasıl kızardım çocukken. Daha öğle yemeğini yerken akşamı düşünüyorsun derdim. Ama büyüyüp anne olduğumda sana hiçbir şey için kızmadım. Anladım seni anne!

 Seni tutmak istedim içimde sımsıkı, son nefesimmişsin gibi. Gözlerine baktım hep uzun uzun, derin derin. Bütün soruların cevapları gözlerindeydi çünkü, bütün renklerin sırrı. Sıcaktın annem, sımsıcak. Üşürüm dedim, sakın gitme. Nefessiz kalırım dedim, gitme. Karanlıklar içinde kalırım dedim, gitme.

Gittin ama… İlk defa umursamadın yakarışımı.

Sükun kabullenişmiş o durgunluk. Vedanmış bana, kardeşlerime. Anlayamadık anne.

Özlemin içimde yeşeren bir portakal ağacı… Öyle hızlı çiçeklendi ki… Her yanım mis gibi portakal çiçeği kokuyor şimdi.